Friday, April 6, 2012

Graduation Day

MARSO. Araw na naman ng mga kabataang nagsisipasunog ng kilay para lamang makatapos sa elementarya’t sekondarya. Ang ilan na hindi nadaan sa pagsisipag e pasalamat pa rin at nakapagtapos dahil  sa iyak ni Nanay, sipag ni Tatay, awa ni Titser, at pagtatago ng bisyo. Sa araw na din na ito nagsilipana ang mga tagatinda ng sampaguita, scramble, kandila, at rosas. Bida rin ang mga photographer na ang tingin ata sa mga graduates ay mga modelo sa billboard. Syempre, nariyan ang mga magulang na liyad ang dibdib kahit walang medalyang matatanggap ang kani-kanilang mga anak. At syempre, yung mga magulang ng mga kasama sa Honor List,  yun yung mga tipong nag-aala Jean Garcia, Eula Valdez, Cherry Pie Picache at Annabelle Rama sa mga telenovela.



Magsisimula ang programa sa panalangin na ngayo’y ginagawa ng sayaw o toxology na ewan at kahit maganda ang kanta ay hindi ko maiwasang kumunot ng noo dahil sa mga nahihiyang kalamnan ng mga mananayaw. Sumunod ang maiikling mensahe ng School Principal, Head Teacher, at mga Pangunahing Pandangal na ewan kung sadyang ang salitang “maikli” ay sumisimbolo na ngayon sa tatlumpong minuto hanggang sa iisang oras na mensahe. Matapos nito ay ang pagbibigay na ng medalya sa mga katangi-tanging mag-aaral. Habang yung ibang saling ketket ay maghihikab, sisimangot o makikipagtsismisan na lang sa katabi. Yung iba naman, magpaplano na ng gagawin matapos ng napakahaba at napakaboring na programa. At ang huling parte, yun. Yun ang paborito ng lahat. Yung iyakan portion. Yung tipong magpapaalam ka na sa mga naging crush mo, ex-bf/ex-gf, mga bestfriends na minsa’y nakaaway mo, mga taong never mong nakausap sa loob ng mahabang panahon, at mga tropa, barkada, kaklase na magiging classmates mo rin naman sa hayskul o kolehiyo. Yung iba naman, umiiyak lang dahil sa peer pressure. Aba! Mahirap ng ma-out-of-place di ba?



Kahit na sinong estudyante, masasabing isa sa pinakamasarap na parte ng pagiging teenager ay ang Highschool Life. Dito mo kasi unang natikman ang tamis ng unang pag-ibig, pait ng beer, usok ng sigarilyo, kilig sa crush, paglalaro ng Volleyball, pagsayaw, pagkanta, pag-arte at pag-iinarte sa harap ng publiko para hindi bumagsak sa subject, pagdadala ng kung anu-ano para sa proyekto, at matutong mag-computer, FACEBOOK, at chat habang gumagawa ng Final Requirements. Kaya naman sa pagtungtong ng Kolehiyo, wala ng bukambibig kundi ang mga alaala ng hayskul na unti-unti namang mabubura ng College Life.



Siguro nga, masaya ang highschool life. Masaya dahil sa mga iba’t ibang alaala na naibigay nito sa isang indibidwal. Masaya dahil sa mga kakaibang natutunan, mapa-akademiko o kabulastugan. Masaya dahil nagawa mo ang mga bagay na…mmm… alam mo na yon. Pero kung isa kang estudyante na napapaligiran ng mga expectations, ni hindi mo masasabing sumaya ka nung una mong nakausap ang crush mo nung hayskul.



Sabihin na nating isa ako sa mga bitter nung hayskul. Hindi dahil grumadwyet ako ng walang flying honor o kaya’y na-OP noong nagsisipag-piktsuran yung mga kaklasmeyts ko. Hindi naman ako sanay ng may barkada e. Hindi naman ako naapektuhan kung hindi man ako nakasama sa honorables o kaya nabigyan man lamang ng leadership award kahit na halos araw-araw akong nawawalan ng boses kakasaway ng mga estudyanteng matitigas ang bunbunan, mga estudyanteng feeling maton,  at makipagdebate maging sa isang retired general na nagmamay-ari ng cumpter shop sa gilid ng school na nagpapapasok sa kompyuteran ng mga estudyante sa oras ng kanilang aralin. Wala ng kaso sakin yun. Tanggap ko na hindi lahat ng mabubuting bagay na nagagawa  ay may kaakibat na pagkilala. Tanggap ko rin na lahat ng pagod mo, sakripisyo, at pagmamasipag ay hindi nangangahulugan na isa kang matalino o masipag. Sadyang may mga bagay na hindi na dapat patunayan dahil walang ibang nakakakilala sa sarili mo kundi ikaw mismo. Aanhin mo ang mga medalya? Wala. Ipagmamayabang mo lang lahat iyan. Patunay na ikaw ay isang matalino’t masipag na estudyante. At pag nakita ng ibang tao yan, uusigin at uusigin ka nila. Tatantyahin kung hanggang saan ang laman ng utak mo. Aalamin kung karapatdapat ka sa medalyang nasa dibdib mo. At kung magkamali ka ng isasagot, malamang sa malamang, tapos ang karir mo sa pagiging matalino. At iyon ang ikinapait ng pagiging hayskul. Yung mga panahon na porke’t nakatanggap ka ng pagkapanalo’t pagkilala ng maraming tao, e para bang wala ka ng karapatang maging tao…taong nagkakamali.



Minsan nga naisip ko, matalino nga ba ako o sadyang nagpapakatali-talinuhan lang? Sadya bang matalino ako dahil masipag ako o masipag ako dahil matalino ako? O baka naman mataas lang ang self-confidence ko? Sa huli, tanging pagtutulala’t pagtulog lang ang sasagot sa mga katanungan ko. Kahit naman pag-isipan ko siya ng ilang ulit, wala din akong makukuhang sagot dahil nakakaantok ang mag-isip lalo na kung sarili mo lang ang iyong iniisip.



Kung tutuusin, lumaki ako sa ideya na ang katalinuhan ay nasusukat sa dami ng medalya at  popularidad habang ang kabobohan ay pagtanggap ng line of 7 sa card. Sa awa ng Diyos, kahit ang tanging alam ko lang gawin nung grade 1 ay ang mag-color ng isang buong libro, magbasa ng English Books, magsolve ng mathematical problems, makipagdal-dalan sa katabi, makipagsuntukan sa mga kaaway ng mga tinuturing kong kaibigan at magpabalik-balik sa CR habang nagrerecitation, e hindi pa ko nakakatikim ng line of 7. Ni hindi rin naman ako nakakaakyat ng entablado nun para kumuha ng medalya. Kaya, hindi ko masasabing matalino o bobo ako tutal, kahit na anong mangyari, andyan naman sila mama’t papa na sasagot sa mga assignments ko kaya NO WORRIES!



Noong unang beses na nakilala ko si FRACTION, saka ko naisip, anong halaga ng pag-aaral ng nito? Para ba maintindihan ang pagkikilo ng isda sa timbangan, malaman kung gaano kamahal ang ¼ na asukal o para makapasa sa Math? E yung subject-and-verb agreement, para saan yun? Para ba hind maging kahiya-hiya kung makipag-usap sa mga foreigner o mga toang nagpapaka-foreigner o para hindi bumagsak sa subject na English? Yung mass, weight and volume? Pag nalaman ko ba yon matutulad ako kay Einstein o magiging maalam lang ako sa Science? Sadyang mabilis ang panahon at natutunghayan ko na lamang ang aking sarili sa salamin na namumoblema sa 3 major subjects. Yung dating usapin ng katalinuhan at kabobohan ay naging isyu ng EDUKASYON. Noong pumasok ako sa isang pribadong eskwelahan noong grade 6 hindi ko na naisip kung magiging bobo o matalino ako. Ang tanging gusto ko lang ay ang magkaroon ng maraming kaalaman sa mga bagay bagay. Yun kasi yung mga panahon na naghirap kami…na nag-labor ang tatay ko dahil bumaba ang sahod nito bilang Security Officer (all-around) sa isang Bookstore. Doon naranasan naming maging NPA (No Permanent Address), mapalayas sa tinitirhan naming bahay; mamuhay sa ilaw ng gasera kung kaya’t hindi maiiwasang malagyan ng uling uling yung mga pinapasa kong proyekto; mapabarangay ang mga magulang dahil sa patong-patong na utang para lamang may maipambili ng pagkain, maibayad sa tuition, at makabili ng kagamitan sa eskwela; kumain ng lugaw na may asin tatlong beses sa isang araw kung sinuwerte at kung mamalasin, ay power nganga at tubig lamang ang ipapalaman sa tiyan; matawag na basura at anak ng manloloko; matutong maging reflexologist para magkaroon ng bigas, at magkaroon ng pagkain sa school naming magkakapatid. Natutunan ko din kung paano maging Claudine Barreto para makapangutang sa mga tindahan noong maging sikyu at madestino sa malalayong lugar ang ina at ama ko. Naranasan ko din yung mag-ala Judy Ann Santos sa paaralan dahil sa pagiging mahirap. Madrama man pero atleast, sa ilang saglit ng buhay ko, e naging telenovela Princess naman ako sa istorya ng buhay ko.



Sa awa ng Diyos, at sa tulong ng iba’t ibang pulitiko, nakapasok ako sa sekondarya, nagkamit ng pagkilala’t pagkapanalo sa iba’t ibang kumpetisyon at natikman ang tamis ng PAGTATAPOS sa hayskul baon ang napakaraming alaala ng pagpapakahirap at paglaki ng binti kakalakad sa pagpasok, pagkapal ng mukha para makadiskarte ng pamasahe’t panggastos sa mga proyekto, hanggang umalwan ang kalagayan at makasampa ng kolehiyo.



Sa mga taon na ginugol at gugugulin ko pa sa susunod na isang taon sa pag-aaral bilang kolehiyo, masasabi kong wala sa line of 7, tres, singko, Inc, Dropped, Failed, Back Subjects pagkawala sa Honor Rolls o Dean’ Lister, President’s lister  o kaya’y iba’t ibang scholarships, at pagiging kulelat sa klase ang GREATEST FAILURE mo bilang estudyante… Ito ay ang katotohanan na hindi mo maipagmamalaki sa buong mundo ang produkto ng pagpapakahirap mo bilang estudyante maging ng mga magulang mo na walang sawang sumusuporta sa pag-aaral mo. Hindi dahil sa alam mong hindi ka gagradweyt ng may karangalan, kundi, iilan na lamang sa atin, sa ating mga estudyante, ang mayroong kumpletong pamilya…mga magulang na gagabay sa ating tatahaking karir at maniniwala sa ating kakayahan bilang indibidwal. Wala sa medalya, karangalan at pagkilala ang greatest achievement mo bilang mag-aaral. Ito’y nasa mga aral ng buhay at akademikong bagay na iyong isinasabuhay hindi lamang sa loob ng apat na sulok ng paaralan kundi sa pang-araw-araw na pakikisalamuha mo sa realidad. Ito’y wala sa pagtugon ng samu’t saring expectations kundi sa paglasap ng iyong pansariling pangangailangan bilang indibidwal. At ang kaalaman ay hindi para may maipagmalaki kundi para mas lumawig ang pang-unawa.  Sa huli, masasabi kong ang pagtanggap ng tunay na karangalan ay nasa ideya na lamang ng tagumpay.


“…your life is not complete when you never fail”
(Prof. Echauz, 2011)




Salamat sa pagbabasa ng aking maikling mensahe. MABUHAY ANG MGA MAGSISIPAGTAPOS! J

Wednesday, December 7, 2011

"PISO"



Rally sa Mendiola, away sa Senado, pagtaas ng mga pagkaing pang-Noche Buena sa merkado, pagbaba ng presyo ng kuryente bago mag-Pasko, at nakaambang pagbaba kuno ng presyo ng gasoline maging ng pamasahe… ilan lamang iyan sa mga kinakaharap ng ating bansa na siyang acting nababalitaan sa telebisyon. Mga nakaambang pagbubutas ng bulsa o di kaya’y “tunay na diwa ng Pasko” sa mga mamamayang problema ay ang maraming piso para sa ikabubuhay. Ika nga nila, maswerte ka na kung mayroon kang piso sa bulsa. Sa panahon kasi ngayon, uso ang tag-ipon ng pera dahil kung hindi, mamamatay ka ng dilat ang mga mata. Ngunit, ano nga bang halaga ng piso? Anong silbi nito bukod sa ito’y kumukumpleto sa halaga na ating maipambibili ng pagkain?  Anong mayroon sa isang pirasong piso? Sinasabi ng ilan na ito’y importante sa buhay ng bawat nilalang. Pera na kasi ang nagpapaikot sa buhay ng tao. Pera na katumbas ay pagdurusa noon, pagkabusog ngayon at pagyaman bukas. Isang bilog na metal na kung saan ay may nakaukit na mukha. Mukha na noo’y tinuturing kong artista; mukha na inakala ko na siyang dating Pangulo ng bansa; At mukha na animo’y na-stiffed neck ­dahil sa pagkakaside view. Noon pa man, ninais ko ng kilalanin ang taong nakauikt sa pisong iyon. Nais ko kasing magpasalamat sa kanya kung kaya’t nakakabili ako ng tsokolate at kendi na nang lumaon ay gusto kong sisihin kung bakit nauso at naging dahilan ng pagpapahirap sa bawat tao. Ngunit, sa likod ng aking musmos na kaisipan, akin ring ninais ang katotohanan sa likod ng bilog na salaping iyon nang walang bahid haka-haka at sabi-sabi.


Grade 5 ako noon ng makilala ko ng lubusan kuno ang lalaking nakaukit sa piso. Ako’y namangha sa kanyang mala-telenobelang kwento sa buhay at kakaiba o korni na salita sa kanyang mga tula. Mula noon, nakilala ko siya bilang makatang manunulat, martir na bayani, at tulad ng iba, kilala ko siya bilang Pambansang Bayani. Ilang taon na rin ng aking malaman na siya’y isang kritiko ng simbahan, paaralan, pamahalaan at maging ng kanyang sariling bayan. Nalaman ko rin ang mga baluktot na paniniwalang aking kinalakhan. At ang noo’y pag-aakalang isa siyang babaero ay naibsan ng mapanood ko ang isang dokumentaryong kapanahunan pa ata ni McArthur sa pagkaluma, ang Buhay ng Isang Bayani na pinangunahan ni Pen Medina at siya namang inilahad ni Juni Gamboa.


Sa una, nasabi kong sayang ang 130 pesos na aking nagastos sa kopya ng palabas na yon dahil sa kawalan ng ibang paraan (no choice) at sa kadahilanang ito’y nailahad na nang paulit-ulit ng aming mga guro mula elementary, hayskul maging ngayon sa kolehiyo. Paulit-ulit-ulit na kulang na lang e gawan namin ng aming sariling bersyon ng pagdodokumento. Marami na ring palabas ang nagpalabas ng buhay ni Rizal, mga libro, sanaysay at kung anuman. Ngunit, kaiba sa aking mga nabasa’t napanood ang lumang dokumentaryo na iyon na ang sabi, ay nagmula sa munting journo ni Rizal. Doon ay kanyang inilagay sa kanyang talaarawan ang mga karanasang nagpabago sa kanyang persepsyon. Hindi ko alam kung ako nga lang ba ang hindi nakakaalam nito o sadyang hindi naituro sa aming paaralan ang mga bagay na aking natuklasan tulad ng pagpalo sa kanya sa likod ng kanyang angking talino noong mga panahong siya’y nag-aaral; na siya ay may interes rin sa mga kwentong lagim; na siya pala’y sensitibong tao at emosyonal; na siya pala’y minsan na ring lumangoy sa kalungkutan; na siya pala’y tulad rin iba ay nakararamdam ng pamamaliit, pagkalito at mga bagay na para sa akin ay kaiba sa mga taong labis-labis ang angking katalinuhan. Sa kabilang banda, ako’y lubusang humanga sa kanyang mga salita’t idealismo hinggil sa maliit hanggang sa malakihang usapin sa iba’t ibang larangan. Sa panood ng dokumentaryong ito’y naisip kong sulit din pala ang aking nagastos bagamat butas ang bulsa, e napunan naman ng nasabing palabas ang mga maling akala at pagpapakilala sa isang taong tinitingala at binabalewala ng ilan.


Sa palabas na iyon, naisip kong, mas makakabuti kong ito’y maipapalabas sa mga elementary o di kaya’y sekondarya bukod sa mga naisaad na sa libro upang umigting ang pagkaPilipino ng ating henerasyon. Nakakalungkot kasing isipin na maaaring maging tulad ko ang mga kabataang aking nakikita. Mga kabataan na hanggang sa paglaki e nakikilala lamang ang taong nasa piso bilang Pambansang Bayani ng bansa… TAPOS! PADLOCK! NO ERASE! Sana lang, ang pisong pinapang-computer at pinapang-load ay siya ring bigyang halaga bilang tagapaglinang ng bansang ating sinilangan. Weird man pero ito ang katotohanan. Katotohanang nililimot na ng panahon…

Wednesday, November 16, 2011

Ang Paborito kong Pride Tsiken!

PRIDE. DIGNITY. SELF-RESPECT.
Yan ang mga salita na alam kong meron ka at meron ako. Siguro, yung iba…wala. Wala dahil minsan na nilang nagawa ang mali. Mga kamalian na alam nila ay tama at sa tingin ng iba ay masama.  Ganun naman talaga ‘di ba? Nakasaad sa pangkalahatang pagpapasya ang kung anumang bagay na magiging pamantayan ng pansarili nating desisyon. Nasa pangkalahatang katanggapan ang kung anumang pamantayan ang meron tayo mula pa noon hanggang sa kasalukuyan sa kahit na anong usapin. Mga pamantayan ng mali, tama, mabuti at masama. Ngunit, paano mo masasabing tama ang isang bagay na mali kung hindi mo pa ito nararanasan? Teka, pwede ba yun? Maaari bang maging tama ang mali at maging mali ang tama? Kung gayon, bakit pa nasabing tama o mali ang mga ito? Ay ewan. Basta ang alam ko, may pride ako, may dignidad ka at may self-respect sila.


Lumaki tayo na may sinusunod na “dapat” at “hindi dapat”, “maaari at “bawal”. (Dapat mag-aral ng mabuti. Hindi dapat yan ang ginawa mo. Bawal ang magkalat. Maaring suotin ang sapatos kahit walang medyas). Lumaki rin tayo sa mga payo ng mga mas nakakatanda satin. Mapakamag-anak man natin ito o hindi. Kung hindi man natin to sundin, o kung makipagdiskusyon pa tayo sa mga alam nating tama kahit baluktot na e sasabihin naman nila ang mga katagang paborito ng nanay ko, “PAPUNTA KA PA LANG, PABALIK NA ‘KO.” Teka. Malayo na ba? I mean, “anong konek?” na ba ang sinasabi ng isip mo? Haha :D sa totoo lang, sinulat ko ito ng walang kahit na anong iniisip pwera lang sa tatlong salitang naisulat ko sa itaas. รก mmm.. sabihin na lang natin na nakakarelate ako. Pwede ring may kakilala akong may ganyang isyu sa buhay at maaari ring may ilang punto sa buhay mo na naisip mo kung may pride ka rin  ba o wala.


Tama. Naisip ko nga iyan, kung may pride nga ba ko o wala, o baka meron dahil sa tingin ko nga ay meron o kaya naman wala dahil yun ang sinasabi sakin ng iba. Minsan kasi sa ilang bahagi ng pagkatao ko, naitanong ko sa sarili ko kung ano nga ba ang pagmamahal sa sarili?  Yun ba  yung tipo ng tao na halos kada segundo e nagpapalit-palit ng primary picture sa Facebook? Yun ba yung mga klase ng tao na panay ang tweet sa Twitter tungkol sa kung anumang ginagawa nila sa buhay? Yun ba yung mga taong panay ang Group Message kahit kakain lang sila ng almusal e tinetext pa at ibinubrodkas sa iba? O yun ba  yung tipong gumagawa ka ng mga bagay na nakabase sa…”Pakelam ko sayo? Inggit ka? Gaya ka!” ??? Teka, Baka naman iyon yung mga tao na hindi humihingi ng tawad sa mga taong nasasaktan  nila. Mmm, pwede rin na yung salitang pride e nakabase sa pagiging misteryoso ng tao, tapos yung dignidad e nagpapatunay na sing tigas ng bakal ang bunbunan mo at ang self-respect e nagpapakita na dahil sa sobrang pagmamahal mo sa sarili mo e hindi mo na maatim na tignan ang sarili mong ipanapapahiya o napapahiya sa ibang tao.


Hindi ko alam kung yan nga ba ang basehan ng tatlong salitang naisulat ko sa taas o yung mga unang nasabi ko (bago ang salitang TEKA..BAKA NAMAN…blah blah blah) na minsan ay “OK! Aaminin ko” nagawa ko na rin naman. Para kasi sakin, yung pride, e talaga namang napapatunayan pag galit ka sa isang tao; yung dignidad naman e nagpapakita na kaya mong panindigan ang mga ginawa o nasabi mo sa Facebook man (na hindi nireremove post) o maging sa personal (na walang dinadamay na kung sinumang Poncio Pilato); at yung self-respect naman e yung ayaw mong mabastos ka ng ibang tao (yung tipong away mong sipulan ka ng tambay dahil hindi ka bayaring babae o kaya ayaw mong murahin ka ng iba dahil hindi ka puchu puchung nilalang). Para din sakin, ang kahit na anong uri ng pagmamahal, mapa-sa-sarili mo man (SORRY! alam ko walang salitang ma-pa-sa-sarili at di ko rin naman kasi alam kung anong tamang paglalapi dyan) o maging pagmamahal sa iba e dapat hindi lumabis o kumulang. Dapat balanse lang dahil kung hindi, mas mainam pang nanirahan ka na lang sa isa sa mga pulo sa Hundred islands kesa manatiling parte ng magulong lipunan na ating ginagalawan. Accept the fuck este fact J



Naniniwala rin kasi ako na may mga bagay sa mundo tulad ng mga “hindi inaasahang bagay” na siyang nagbibigay turing sa mga salitang “milagro”, “malas”, “swerte”, at “pagkakamali”. Sige nga! Lahat ba ng bagay alam mo? Inaasahan mo ba kung ano ang eksaktong oras ng brownout sa inyo? Alam mo ba kung anong oras dumaraan yung man-made satellite sa kalangitan? (Yung parang bituin sa langit na gumagalaw!) Alam mo rin ba kung anong oras ka mamamatay? O kung anong bagay na maaaring mangyari sayo bukas pagmulat ng mata mo matapos maligo? Inaasahan mo na ba ang mga bagay-bagay na mangyayari sayo? See? Hindi ka sigurado ‘di ba? Kasi nga, hindi lahat ng oras e alam mo kung anong nangyayari sa iba, mangyayari sayo at nangyari sa kanila. Hindi lahat ng bagay e naaasahan dahil kung gayon, edi dapat wala na lang mga bagay na “siguro”, “baka” at “maling akala”. Dapat lahat ng bagay ay tama. Tapos lahat ng tao mayaman. Tapos lahat ng tao Masaya. Tapos naiiwasan na rin natin yung mangutang sa iba. Syempre, pag ganon na lahat ng bagay sa mundo, kapag perpekto na, as in, wala ng malungkot, naghihirap, nagmamakawa, nagbababa ng pride, dinudungisan ang pagkatao at napapahiya, I’m sure…wala ng magtatanong satin na “Natutulog ba ang Diyos?” o kaya araw-araw sasabihing “Praise the Lord!” tapos, ako, eto magmumukmok sa isang tabi, magbibilang ng strands ng buhok, matutulog ng matiwasay at walang iniisip na problema ng iba o problema ni sarili. Kay gandang mundo! Whatta wonderful world! NAPAKABORING!



Pride, dignity and self-respect. Tatlong banyagang salita. Tatlong pinaghiwa-hiwalay na salita na iisa lang naman ang patutunguhan, pagmamahal sa sarili. Ika nga ni mother, “Mahalin mo muna ang sarili mo bago ang iba” at sabi naman ni Great Father in Heaven, “Love others as you love yourself”.



Siguro nga masyado ko ng naiisip ang mga pagkakakilala sakin ng pamilya ko, ng mga kaibigan at kakilala ko, ng ibang tao na kung saan, dumarating sa punto na hindi ko na nakikilala ang sarili ko. That’s the bottom-line!  You will never truly love someone whom you do not know. At dahil alam ko ang kalakasan at kahinaan ni “ko”, at the end, masasabi ko pa ring kilala ko si “ko”. Kilalang kilala. Masasabi ko bang “hindi ko na siya nakikilala” kung hindi ko talaga siya kilala?
Okay. Naliwanagan na ko salamat sa pagbabasa J

The PERFECT BULLET..

In World Literature, we tautologically discuss those writings about gods and goddesses…or the period of Middle Ages where Roman authors keep on writing stories about limited insights on human nature in fine Latin. Roman authors always keep on forming public consciousness towards religiosity and the intervention of these gods in human’s life. For this, they tend to keep their culture as well as the status quo; and the rising point of revamping their way of writing and colloquialism. But also, during this period, someone takes his stand that ends this era and brings life to its newest form, the age of Renaissance. This is somewhat related on life towards faith, the Dante Alighieri’s “Divine Comedy” that will surely give a great impact on one’s faith and deity. We usually think that comedy is a kind of humorous stuff. But during the Middle Ages, Dante stepped in to change people’s view of Christianity by converting a melodramatic note into a thrilling journey that has a blissful finale. At first glance, I look it as very sensitive matter to critique and find it very awesome for him to take his introspective view outwardly just to change the notion within his country.

Dante Alighieri wrote his Divine Comedy that was divided into 3 factions: the Inferno, Purgatorio and Paradiso. Each part consists of 33 Cantos (in measure of 9-7-9) in an epic trecets (or 3 lines) form. He also put such term as “circles” in defining people’s vices with conforming punishments.

In his Inferno, he tackled things that are really sensitive but, the starting point of enlightenment of his readers. He used allegorical characters like Plutus as the gatekeeper of the 4th circle or the counter part of Hades; the two groups of Wasters and Hoarders who are in the front line of judging each others, questioning one’s bad habits and fighting for their narrow-mindedness; and the last, the divine minister named Fortuna that holds people’s wealth and destiny. He also heaved the issue of gluttony, profligacy and hatred. The first one talks about monks and church leaders comprising people’s wealth for their own satisfaction. Second, was to trigger people’s urge in wasting money without any beneficial means. And third, the hatred of an individual towards his fellow that leads him to kill; or even hating inwardly that kills one’s sanity. In this point, this word pops out…“research”.

Why do we need to study these things? What’s the relation of Literature in taking our profession? Anyone will surely ask the same thing. But for me, Dante’s Inferno is not merely about life and pious fad but a perfect bullet in our career. Since we’re in the line of Communication Research, we tend to do some covert things. We tend to hurt, degrade, and kill others with our tactless, tiring and voracious truth.

In Dante’s works, I could simply give issues in our line: the fabrication of data, negative use of research, and the nonstop issue of plagiarism.

Seemingly, in order to take our research be valid and reliable, we need to gather data with in-depth understanding of it. But, if it’s overtly done, then it’s not likely to be search for. So, we use to have modicum of deception to dig it up and have it covertly. And this little amount of deception is still, against to one’s privacy. This falsification is somewhat overused by others due to their greedy aims. Just like in gag shows. I don’t know if it’s over-sensitive but I used to look at it as degradable. I can’t stay laughing at those filthy people on screen. But still, for the sake of enjoying people, for the sake of our voracious mentality of the word happiness, TV networks keep on doing these shits.

Another one is the negative use of research. Some media were killed by unfolding stories due to their role as watchdogs of society…as well as the reason of destitution. Obviously, when in terms of money, people tend to lose their dignity and eat their pride. And as one of the powerful tool in building and destructing people, researchers tend to make messy stuff. Some were used to research certain issues as their weapons in this chaotic and muddy world idealisms and political thing.

Lastly, Plagiarism - The never-ending topic in any symposiums. Obviously, when it terms of information, there’s a lot of things to comply with. We are being spilled of it and it’s for us to identify which is which and what is what. After all the research we’ve made, I still keep on thinking on the real truth. Apparently, even professional researchers are taking information as theirs even its not. They seem to take information as it’s solely made by them. It’s not the issue of one’s fame but the respect to your fellows who fatally made that information you own.

We are now in fast padding generation. And even a simple writings can be used in any aspects… in life, religion, and profession. 

Saturday, October 29, 2011

The mind-boggling Blogger

“BLOGGING”… --- When I first heard this, (in a TV commercial) I began to be inquisitive of what computer or rather, “blogging” is. Yeah right! I’m such a primitive when it comes to these things before and as illiterateI enjoy my self-exploration and found myself doing this blog.



Music, Arts, and Culture… These three make a stand in our status quo and made an individual to have his self identity and belongingness. But these notions got a baffling frame as they take place in our society. Just like in Music. We assume that it’s just a kind of genre, and yet, gives a greater meaning to some and even make it as part of their life nor serves as a newborn culture. In Arts, we presume that planking is just of one’s absurdity but rarely, have the greatest imagery of courage and strength of those casualties in the world history. And lastly, the state of Destitution that gives appalling image in our country but confers eagerness to all despite his race, gender and age. It’s just a kind of commonality indeed. Not new. Not even a hot topic to read on. But what make us decide to take it, is the essence of the stories to be served…the formation of common sense into a public consciousness.



In doing this kind of bustle, we’ve learned a lot of things in life. Not just unfolding the untold, or being aware of technicalities in blogging, but having the experiences in common but deepest meaning of life. Though we’ve encountered difficulties upon grounding, we or rather I, still feel the gratitude of taking this subject. I had a lot of remarkable experiences, such as taking the role of others; view the reality in just a minute and most importantly, to understand things that I usually refuse to think of. I began to appreciate even the smallest detail I have, to dig up much deeper on the usual, and to make possible the impossible. And what matter most, is to be not just a researcher or an expert on our field, but a learner of our own life. And for me, this is the real essence of bloggingNot just spilling of words but to filled it with thoughts and served it to ponder.

Older Posts